Op 30 november kondigde Eric Zemmour zijn kandidatuur aan voor de Franse presidentsverkiezingen. Inmiddels liet hij zich meerdere malen uitgebreid interviewen en kregen de kijkers, luisteraars en lezers een steeds preciezer beeld van de racistische, mysogene en zelfs antisemitische standpunten. In Vlaanderen omschrijven rechtse opiniemakers hem zuinig als “polemist”, liefst nog met het adjectief “briljant” erbij.
In Frankrijk zelf werd na de aankondiging van de kandidatuur vooral gekeken naar de omgeving van Zemmour. Met wie laat deze extreemrechtse kandidaat zich omringen, met wie bouwt hij een beweging uit om electoraal slag te leveren? Het dagblad Le Monde bracht zijn netwerk netjes in kaart. Van de 56 sleutelfiguren die Le Monde kon aanwijzen, hebben er 21 een verleden bij het Front National/Rassemblement National van vader en later dochter Le Pen. Zeven figuren komen uit de entourage van Marion Maréchal, de extreemrechtse kleindochter van Le Pen. 21 mensen hadden of hebben banden met de rechtse formatie Les Républicains. Zes mensen komen uit de extreme katholieke beweging en van drie figuren vond men sporen terug bij de radicale identitaire beweging. Zeven medewerkers – onder wie een oud-generaal – hebben banden met het leger.
Geld is niet meteen een probleem. Volgens de Franse krant Libération verdiende Zemmour met zijn columns en interventies bij Le Figaro, CNews en RTL een 20.000 euro per maand. Het is al langer geweten dat Zemmour mediatiek “gemaakt” is door leden van de elite waartegen hij zogezegd optreedt. De meest in het oog springende is de miljardair Vincent Bolloré, een man die eerder onder meer hand- en spandiensten verleende aan de inmiddels voor corruptie veroordeelde ex-president Nicolas Sarkozy. Eerder verwees De Standaard al naar het acroniem EZB (Eric Zemmour Bolloré) dat in Franse politieke kringen gebruikt wordt om de innige verwevenheid tussen de extreemrechtse politicus en de miljardair te duiden.
Zelf verdiende Zemmour ook een aardige stuiver aan zijn boeken en deed hij – zoals het dagblad Libération onthulde – aan wat we eufemistisch “fiscale optimalisatie” kunnen noemen. Daarvoor is hij uiteraard omringd door mensen die de juiste knowhow onder de knie hebben. Voor zijn boek “La France n’a pas dit son dernier mot” incasseerde hij, nog steeds volgens de financiële doorlichting van Libération, ongeveer 2,7 miljoen voordat het eerste exemplaar van de persen rolde. Enkele maanden geleden raakte bekend dat de miljonair en fiscale balling Charles Gave een lening van 300.000 euro voor Zemmour klaar had om zijn nog aan te kondigen campagne te spijzen. Die 78-jarige Gave is niet de eerste de beste. Met Zemmour deelt hij het geloof in de omvolkingstheorie, “le grand remplacement”. Even later gingen de wegen van de twee mannen weer uit elkaar. De redenen blijven onduidelijk maar de centen bleven bij Zemmour.
Want uiteraard. Zemmour vertoeft immers niet in kringen van werkenden, werklozen of behoeftigen. Zijn decors zijn die waarin zakenbankiers, bedrijfsleiders, media-eigenaars elkaar frequenteren. De socio-economische en fiscale programmapunten die hij tot nu toe naar voor schoof tonen dat ook aan. Meer daarover een volgende keer.
Afbeelding: Flickr